Παυσίπονα

Άνοιξα την πόρτα.Μπήκα μέσα.

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη.

Τι σημασία είχε το πώς ήμουν; Τίποτα δεν άλλαζε μέσα μου.

Άνοιξα τη βρύση της μπανιέρας στο ζεστό.

Άφησα το νερό να τρέξει.

Ξεντύθηκα.

Όπως πάντα έβαλα διστακτικά το πόδι μου για να ελέγξει αν το νερό ήταν αρκετά ζεστό.

Υπό άλλες συνθήκες ήταν εντάξει.

Σήμερα δεν αρκούσε το ζεστό. Έπρεπε να είναι καυτό.

Μπήκα μέσα.

Κάθισα κάτω σε εμβρυακή στάση με το νερό να τρέχει.

Πήρα τη λαβή της βρύσης και την τοποθέτησα στο ύψος της καρδιάς μου,έτσι ώστε το καυτό νερό να πέφτει σε εκείνο το σημείο.

Ανακούφιση.

Λυτρώθηκα.

Δεν πονούσα πια.

Μόνο οι ατμοί στο πρόσωπό μου έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Δεν με ένοιαζε όμως.

Τα πάντα μπορούσα να αντέξω για αυτή την ανακούφιση που ένιωθα .

Μετά από λίγη ώρα ,όντας σταυροπόδι στη μέση της μπανιέρας , έκλεισα τη βρύση.

Πόνος ξανά.

Κάθε σκέψη που έκανα πόναγε περισσότερο.

Χτύπαγε εκεί.Στην καρδιά.

Προδοσία, ψέμα , απώλεια.

Μία ήταν η λύση.

Άνοιξα ξανά την βρύση και τοποθέτησα πάλι τη λαβή της στο ύψος της καρδιάς μου.

Το καυτό νερό έπεφτε εκεί που όφειλε να πέσει.

Θεωρούσα ότι ήταν υποχρεωμένο να με λυτρώσει.

Λες και ήταν μία από τις υποχρεώσεις του.

Η σημαντικότερη .

Ευτυχώς δεν με απογοήτευσε.

Είναι όπως τα παυσίπονα που τα παίρνεις και σε ανακουφίζουν για ένα διάστημα από τον πονοκέφαλο. Μόλις τελειώσει η δράση τους , επανέρχεται ο πόνος.

Έτσι επανερχόταν και σε μένα ο πόνος κάθε φορά που επιχειρούσα να κλείσω τη βρύση και να έρθω αντιμέτωπη με τον ''πονοκέφαλο'' της καρδιάς μου.

Για πόσο καιρό όμως μπορείς να παίρνεις παυσίπονα; 

Έρχεται η στιγμή να μάθεις να ζεις χωρίς αυτά.

Να δεις κατάματα την αλήθεια , τους λόγους που σου προκαλούν τέτοιους πονοκεφάλους .

Δεν ξέρω για αύριο.

Πάντως σήμερα θα ήθελα να κοιμηθώ στη μπανιέρα, μαζί με τα παυσίπονα μου.

                                 Κυριακή ο χρόνος.