Οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες.Τώρα το ''πρώτες μέρες" δεν ξέρω πως ακριβώς προσδιορίζεται για τον καθένα μας.Πόσες μέρες είναι οι πρώτες μέρες;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει απάντηση.Πάντως όλα παίρνουν το δρόμο τους σιγά σιγά.Αυτόματα.Γιατί όλα είναι στο μυαλό μας.Εμείς το βάζουμε σε σκέψεις.Η συνήθεια το βάζει σε σκέψεις.Εμείς το υποχρεώνουμε να ανακαλεί μνήμες και στιγμές.Και να σκέφτεται ότι δεν θα ξαναυπάρξουν τέτοιες. Υποσυνείδητα έχουμε μια συγκεκριμένη ώρα στη μέρα μας που θα κάνουμε απολογισμούς και θα βυθιστούμε στην κατάθλιψη.Ναι κι εγώ έτσι κάνω.Και είμαι η προσωποποίηση της κατάθλιψης.Εκ φύσεως μελαγχολική ασχέτως του τι δείχνω προς τα έξω.Βυθιζόμαστε λοιπόν και βουρκώνουν τα μάτια μας. Κάπου διάβασα "Μα όσο κι αν κλαις γι'αυτό που έχασες ,βαθιά μέσα σου ξέρεις. Τα δάκρυα είναι που δεν αγαπήθηκες αρκετά.Αρκετά ώστε να κρατήσει". Πόση αλήθεια κρύβεται σε αυτή τη φράση; Αυτό που αλήθεια πονά είναι η πραγματικότητα , το γεγονός ότι δεν ήσουν εκείνη που θα του άλλαζε τη ζωή,που θα τον οδηγούσε στην υπέρβαση, που θα τον έκανε να μην σκέφτεται τα εμπόδια .Ενώ εσύ ήσουν διατεθειμένη να δώσεις , να ανοίξεις την ψυχή σου , να τη δει γυμνή και να την κάνει ο,τι θέλει.Και να σε πληγώσει.Όμως εκείνος επέλεξε την εύκολη λύση παρά τις υποσχέσεις και τις δικαιολογίες.Καλύτερα η πικρή αλήθεια παρά οι ψευδαισθήσεις.Η δύναμη της θέλησης μπορεί να καταφέρει πολλά.Όπου υπάρχει θέληση ,υπάρχει και τρόπος.Η θέληση σε σπρώχνει στο αντικείμενο του πόθου σου έστω κι αν οι συγκυρίες δεν βοηθούν.Παρόλα τα δεν πρέπει.Έτσι λοιπόν ανακαλύπτεις τι πραγματικά συμβαίνει. Δεν ήταν τόσο δυνατό ώστε να κρατήσει.Και μαθαίνεις να ζεις με αυτή την πραγματικότητα.Που πονάει πολύ.Αλλά όταν πραγματικά το θελήσεις,τότε θα προχωρήσεις παρακάτω.Μόνο όταν το επιτρέψεις στον εαυτό σου.Όταν απελευθερώσεις το μυαλό σου.Όταν το αφήσεις να αναπνεύσει.Όταν πάψεις να του επιβάλεις να σκέφτεται στιγμές που ανήκουν στο παρελθόν.Οι στιγμές είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι ο κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μας για να αποκομίσουμε κάτι , να πάρουμε ένα μάθημα, ένα όμορφο συναίσθημα. Τι κι αν δεν προχώρησε; Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Δεν γυρίζει πίσω όσο κι αν το θες.Ή μάλλον όσο κι αν υποχρεώνεις το μυαλό σου και τον εαυτό σου να θέλει να γυρίσει πίσω σε σένα ,εκείνο δεν γυρίζει.Γιατί μετά από ένα χωρισμό όλα φαντάζουν αδύνατα. Κανένας δεν θα σου προσφέρει αυτά που σου έδωσε εκείνος. Ναι έτσι είναι . Θα σου προσφέρουν όμως άλλα , πιο όμορφα.
Κι εγώ ξέρω ότι δεν έχω επιτρέψει στον εαυτό που να αναπνεύσει. Και είμαι υπεύθυνη για τον πόνο που νιώθω.Και αναλαμβάνω τις ευθύνες.Και όσο κι αν ακούγεται παράλογο θέλω να πονέσω .Θέλω να εξαντλήσω κάθε πτυχή αυτής της ιστορίας.Να τα αναλύω ώρες ολόκληρες, να κλαίω μέχρι να μην μπορώ άλλο.Να βγάλω ο,τι νιώθω από μέσα μου. Να μην μείνει το παραμικρό να με πονάει μετά από καιρό.Θέλω να τελειώνω με τις υποθέσεις μου.Όσο χρόνο κι αν μου πάρει , όσο κι αν με αφήσει πίσω.Βέβαια έτσι αυξάνω κατά πολύ τη σημασία και την αξία του ανθρώπου που μου προκαλεί θλίψη και των στιγμών μας. Αλλά αργότερα θα τα απομυθοποιήσω. Έτσι λειτουργώ δυστυχώς ή ευτυχώς.
Ίσως έχω ακόμα τις ελπίδες της επιστροφής.Κι αυτό δεν μπορώ να το ελέγξω.
Είμαι χαρούμενη όμως.Ναι πολλές φορές μέσα στη μέρα είμαι χαρούμενη. Με απλά πράγματα που συμβαίνουν.Αλλά είμαι.Καλά μην φανταστείτε ότι όλη μέρα κλαίω.Προς θεού.
Θέλω να με δει να μεγαλώνω ,κατά βάθος.Να με δει να αλλάζω. Και να σκέφτεται ότι είχε την ευκαιρία να μεγαλώνει κι εκείνος μαζί μου αλλά την άφησε.Και είμαι σίγουρη ότι όταν γίνει αυτό , εγώ ίσως θα πονάω για άλλον ή ίσως θα είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη μαζί με κάποιον άλλον. Και δεν θα νιώσω την ευχαρίστηση της μετανόησης. Ή μάλλον θα νιώθω άλλου είδους ευχαρίστηση. Της ζωής που θα απολαμβάνω.
Το για πάντα και το ποτέ
ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρω Βαμβουνάκη "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης"
"Μα μου ορκίστηκες πως θα μ'αγαπάς για πάντοτε" φωνάζει απελπισμένος κάποιος που τον εγκαταλείπουν.Καμία λέξη δεν είναι πιο ασταθής όσο το "ποτέ" και το "πάντα" στα ανθρώπινα.Ειδικά στον έρωτα καλύπτει με ειλικρίνεια μονάχα την ώρα που προφέρεται.Είναι στα μυστήρια δικαιώματα του μυστήριου έρωτα κι αυτό.Θα πρέπει να το γνωρίζουμε από την αρχή ,από τη στιγμή που μέσα μας ανθεί η ερωτική ανάγκη. Κι ύστερα , το πρόσωπο που ερωτευόμαστε δεν είναι πάντοτε αληθινό ή δεν είναι το μόνο πρόσωπο του άλλου.Δεν είναι ολόκληρο και ενιαίο το πρόσωπο του άλλου.Με άλλο χαρακτήρα ξεκινάς μια σχέση και με άλλο χαρακτήρα βρίσκεσαι με τον καιρό."Δεν σε αναγνωρίζω ..!" είναι τόσο συνηθισμένη αυτή η απελπισμένη κραυγή στις σχέσεις.Και δεν προκύπτουν από υποκρισία πάντοτε τούτες οι δυσάρεστες , συντριπτικές κάποτε,εκπλήξεις.Είναι γιατί ο ανθρώπινος ψυχισμός θυμίζει χώρα αβυσσαλέα.Και ο ίδιος μας ο εαυτός πολλά "δεν τα αναγνωρίζει" στον εαυτό του.Πολλά "δεν το περίμενα από μένα ποτέ". Πως να εγγυηθείς και να προσφέρεις ένα κυριολεκτικό "πάντα", ένα πρόσωπο σταθερό και συνεπές όταν δεν το κατέχεις; Πώς να δώσεις κάτι που δεν έχεις;Πώς να ορκιστείς για έναν άγνωστο εαυτό στον άγνωστο εαυτό του άλλου;
Αυτό το απόσπασμα με συγκλόνισε. Παρεπιπτόντως όλο το βιβλίο είναι ένα αριστούργημα.Στο δια ταύτα.Το "για πάντα" και το "ποτέ" είναι για να ησυχάσουν μέσα οι ανασφάλειες μας.Από φόβο μη χάσουμε ζητάμε αυτά τα "για πάντα". Για να παραμυθιάσουμε τον εαυτό μας. Το για πάντα του καθενός έχει διαφορετική διάρκεια. "Για πάντα : μέχρι να τελειώσει αυτό που νιώθω για σένα", "για πάντα : για μια ολόκληρη ζωή , "για πάντα : μέχρι αύριο το απόγευμα". Δεν προσδιορίζεται.Δεν μπορεί να προσδιοριστεί.Και ποιος σου λέει εσένα ότι αύριο το πρωί δεν θα γνωρίσεις κάτι καινούργιο που θα σε συναρπάσει και θα αναιρέσεις τα για πάντα που έδωσες, τα για πάντα που υποσχέθηκες; Ποιος σου λέει ότι με τον καιρό δεν θα αλλάξεις τα θέλω σου και δεν θα ανακαλύψεις ότι αυτό που πραγματικά ζητάς δεν σου το προσφέρει το άτομο στο οποίο χάρισες το για πάντα σου;
Οι άνθρωποι δεν αρκούνται στη στιγμή. Θέλουν ασφάλεια.Σκέφτονται το μετά. Και δεν λέω ότι είναι λάθος αυτό.Σαφώς κανένας δεν θέλει να πληγωθεί.Αλλά είναι ειρωνεία να ζητούν απεγνωσμένα ένα "για πάντα" ενώ γνωρίζουν καλά, βαθιά μέσα τους ότι δεν υφίσταται.Θέλουν να βρουν μία επιπλέον δικαιολογία για να κατηγορούν τον άλλον μετά από ένα χωρισμό. Να έχουν έναν επιπλέον λόγο για να ξεσπάσουν. Όλοι επιθυμούμε τα "για πάντα". Αλλά καλό είναι να μη μένουμε στα λόγια γιατί έχει αποδειχθεί ότι οι πράξεις μιλάνε δυνατότερα.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει απάντηση.Πάντως όλα παίρνουν το δρόμο τους σιγά σιγά.Αυτόματα.Γιατί όλα είναι στο μυαλό μας.Εμείς το βάζουμε σε σκέψεις.Η συνήθεια το βάζει σε σκέψεις.Εμείς το υποχρεώνουμε να ανακαλεί μνήμες και στιγμές.Και να σκέφτεται ότι δεν θα ξαναυπάρξουν τέτοιες. Υποσυνείδητα έχουμε μια συγκεκριμένη ώρα στη μέρα μας που θα κάνουμε απολογισμούς και θα βυθιστούμε στην κατάθλιψη.Ναι κι εγώ έτσι κάνω.Και είμαι η προσωποποίηση της κατάθλιψης.Εκ φύσεως μελαγχολική ασχέτως του τι δείχνω προς τα έξω.Βυθιζόμαστε λοιπόν και βουρκώνουν τα μάτια μας. Κάπου διάβασα "Μα όσο κι αν κλαις γι'αυτό που έχασες ,βαθιά μέσα σου ξέρεις. Τα δάκρυα είναι που δεν αγαπήθηκες αρκετά.Αρκετά ώστε να κρατήσει". Πόση αλήθεια κρύβεται σε αυτή τη φράση; Αυτό που αλήθεια πονά είναι η πραγματικότητα , το γεγονός ότι δεν ήσουν εκείνη που θα του άλλαζε τη ζωή,που θα τον οδηγούσε στην υπέρβαση, που θα τον έκανε να μην σκέφτεται τα εμπόδια .Ενώ εσύ ήσουν διατεθειμένη να δώσεις , να ανοίξεις την ψυχή σου , να τη δει γυμνή και να την κάνει ο,τι θέλει.Και να σε πληγώσει.Όμως εκείνος επέλεξε την εύκολη λύση παρά τις υποσχέσεις και τις δικαιολογίες.Καλύτερα η πικρή αλήθεια παρά οι ψευδαισθήσεις.Η δύναμη της θέλησης μπορεί να καταφέρει πολλά.Όπου υπάρχει θέληση ,υπάρχει και τρόπος.Η θέληση σε σπρώχνει στο αντικείμενο του πόθου σου έστω κι αν οι συγκυρίες δεν βοηθούν.Παρόλα τα δεν πρέπει.Έτσι λοιπόν ανακαλύπτεις τι πραγματικά συμβαίνει. Δεν ήταν τόσο δυνατό ώστε να κρατήσει.Και μαθαίνεις να ζεις με αυτή την πραγματικότητα.Που πονάει πολύ.Αλλά όταν πραγματικά το θελήσεις,τότε θα προχωρήσεις παρακάτω.Μόνο όταν το επιτρέψεις στον εαυτό σου.Όταν απελευθερώσεις το μυαλό σου.Όταν το αφήσεις να αναπνεύσει.Όταν πάψεις να του επιβάλεις να σκέφτεται στιγμές που ανήκουν στο παρελθόν.Οι στιγμές είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι ο κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μας για να αποκομίσουμε κάτι , να πάρουμε ένα μάθημα, ένα όμορφο συναίσθημα. Τι κι αν δεν προχώρησε; Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Δεν γυρίζει πίσω όσο κι αν το θες.Ή μάλλον όσο κι αν υποχρεώνεις το μυαλό σου και τον εαυτό σου να θέλει να γυρίσει πίσω σε σένα ,εκείνο δεν γυρίζει.Γιατί μετά από ένα χωρισμό όλα φαντάζουν αδύνατα. Κανένας δεν θα σου προσφέρει αυτά που σου έδωσε εκείνος. Ναι έτσι είναι . Θα σου προσφέρουν όμως άλλα , πιο όμορφα.
Κι εγώ ξέρω ότι δεν έχω επιτρέψει στον εαυτό που να αναπνεύσει. Και είμαι υπεύθυνη για τον πόνο που νιώθω.Και αναλαμβάνω τις ευθύνες.Και όσο κι αν ακούγεται παράλογο θέλω να πονέσω .Θέλω να εξαντλήσω κάθε πτυχή αυτής της ιστορίας.Να τα αναλύω ώρες ολόκληρες, να κλαίω μέχρι να μην μπορώ άλλο.Να βγάλω ο,τι νιώθω από μέσα μου. Να μην μείνει το παραμικρό να με πονάει μετά από καιρό.Θέλω να τελειώνω με τις υποθέσεις μου.Όσο χρόνο κι αν μου πάρει , όσο κι αν με αφήσει πίσω.Βέβαια έτσι αυξάνω κατά πολύ τη σημασία και την αξία του ανθρώπου που μου προκαλεί θλίψη και των στιγμών μας. Αλλά αργότερα θα τα απομυθοποιήσω. Έτσι λειτουργώ δυστυχώς ή ευτυχώς.
Ίσως έχω ακόμα τις ελπίδες της επιστροφής.Κι αυτό δεν μπορώ να το ελέγξω.
Είμαι χαρούμενη όμως.Ναι πολλές φορές μέσα στη μέρα είμαι χαρούμενη. Με απλά πράγματα που συμβαίνουν.Αλλά είμαι.Καλά μην φανταστείτε ότι όλη μέρα κλαίω.Προς θεού.
Θέλω να με δει να μεγαλώνω ,κατά βάθος.Να με δει να αλλάζω. Και να σκέφτεται ότι είχε την ευκαιρία να μεγαλώνει κι εκείνος μαζί μου αλλά την άφησε.Και είμαι σίγουρη ότι όταν γίνει αυτό , εγώ ίσως θα πονάω για άλλον ή ίσως θα είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη μαζί με κάποιον άλλον. Και δεν θα νιώσω την ευχαρίστηση της μετανόησης. Ή μάλλον θα νιώθω άλλου είδους ευχαρίστηση. Της ζωής που θα απολαμβάνω.
Το για πάντα και το ποτέ
ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρω Βαμβουνάκη "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης"
"Μα μου ορκίστηκες πως θα μ'αγαπάς για πάντοτε" φωνάζει απελπισμένος κάποιος που τον εγκαταλείπουν.Καμία λέξη δεν είναι πιο ασταθής όσο το "ποτέ" και το "πάντα" στα ανθρώπινα.Ειδικά στον έρωτα καλύπτει με ειλικρίνεια μονάχα την ώρα που προφέρεται.Είναι στα μυστήρια δικαιώματα του μυστήριου έρωτα κι αυτό.Θα πρέπει να το γνωρίζουμε από την αρχή ,από τη στιγμή που μέσα μας ανθεί η ερωτική ανάγκη. Κι ύστερα , το πρόσωπο που ερωτευόμαστε δεν είναι πάντοτε αληθινό ή δεν είναι το μόνο πρόσωπο του άλλου.Δεν είναι ολόκληρο και ενιαίο το πρόσωπο του άλλου.Με άλλο χαρακτήρα ξεκινάς μια σχέση και με άλλο χαρακτήρα βρίσκεσαι με τον καιρό."Δεν σε αναγνωρίζω ..!" είναι τόσο συνηθισμένη αυτή η απελπισμένη κραυγή στις σχέσεις.Και δεν προκύπτουν από υποκρισία πάντοτε τούτες οι δυσάρεστες , συντριπτικές κάποτε,εκπλήξεις.Είναι γιατί ο ανθρώπινος ψυχισμός θυμίζει χώρα αβυσσαλέα.Και ο ίδιος μας ο εαυτός πολλά "δεν τα αναγνωρίζει" στον εαυτό του.Πολλά "δεν το περίμενα από μένα ποτέ". Πως να εγγυηθείς και να προσφέρεις ένα κυριολεκτικό "πάντα", ένα πρόσωπο σταθερό και συνεπές όταν δεν το κατέχεις; Πώς να δώσεις κάτι που δεν έχεις;Πώς να ορκιστείς για έναν άγνωστο εαυτό στον άγνωστο εαυτό του άλλου;
Αυτό το απόσπασμα με συγκλόνισε. Παρεπιπτόντως όλο το βιβλίο είναι ένα αριστούργημα.Στο δια ταύτα.Το "για πάντα" και το "ποτέ" είναι για να ησυχάσουν μέσα οι ανασφάλειες μας.Από φόβο μη χάσουμε ζητάμε αυτά τα "για πάντα". Για να παραμυθιάσουμε τον εαυτό μας. Το για πάντα του καθενός έχει διαφορετική διάρκεια. "Για πάντα : μέχρι να τελειώσει αυτό που νιώθω για σένα", "για πάντα : για μια ολόκληρη ζωή , "για πάντα : μέχρι αύριο το απόγευμα". Δεν προσδιορίζεται.Δεν μπορεί να προσδιοριστεί.Και ποιος σου λέει εσένα ότι αύριο το πρωί δεν θα γνωρίσεις κάτι καινούργιο που θα σε συναρπάσει και θα αναιρέσεις τα για πάντα που έδωσες, τα για πάντα που υποσχέθηκες; Ποιος σου λέει ότι με τον καιρό δεν θα αλλάξεις τα θέλω σου και δεν θα ανακαλύψεις ότι αυτό που πραγματικά ζητάς δεν σου το προσφέρει το άτομο στο οποίο χάρισες το για πάντα σου;
Οι άνθρωποι δεν αρκούνται στη στιγμή. Θέλουν ασφάλεια.Σκέφτονται το μετά. Και δεν λέω ότι είναι λάθος αυτό.Σαφώς κανένας δεν θέλει να πληγωθεί.Αλλά είναι ειρωνεία να ζητούν απεγνωσμένα ένα "για πάντα" ενώ γνωρίζουν καλά, βαθιά μέσα τους ότι δεν υφίσταται.Θέλουν να βρουν μία επιπλέον δικαιολογία για να κατηγορούν τον άλλον μετά από ένα χωρισμό. Να έχουν έναν επιπλέον λόγο για να ξεσπάσουν. Όλοι επιθυμούμε τα "για πάντα". Αλλά καλό είναι να μη μένουμε στα λόγια γιατί έχει αποδειχθεί ότι οι πράξεις μιλάνε δυνατότερα.
